Akademik Veri Yönetim Sistemi
Turkish journal of haematology : official journal of Turkish Society of Haematology, cilt.41, sa.3, ss.141-145, 2024 (SCI-Expanded)
Objective: Primary immune thrombocytopenia (ITP) is an acquired disorder of platelets with a complex and unclear mechanism of increased immune destruction or impaired production of platelets. While the management of ITP is evolving, there is still a need for guidance, particularly in certain circumstances such as pregnancy, emergencies, or patients requiring co-medications. We aimed to determine the tendencies of hematologists in Türkiye in the event of such special considerations. Materials and Methods: Applying a modified Delphi method, the Turkish National ITP Working Group, founded under the auspices of the Turkish Society of Hematology, developed a questionnaire consisting of statements regarding pregnancy, emergencies, and circumstances requiring co-treatment with antiaggregants or anticoagulants. A total of 107 hematologists working in university or state hospitals voted for their agreement or disagreement with the statements for two sequential rounds. Results: The participating hematologists reached an agreement on starting treatment for pregnant patients with platelets of less than 30x109/L and delivery either vaginally or by cesarean section being safe at platelet counts above 50x109/L. For emergencies and the rescue management of ITP, the panel agreed against the use of high-dose corticosteroids alone, preferring combinations with transfusions or intravenous immunoglobulin. For patients who require interventions, platelet counts of >50x109/L were regarded as safe for low-risk procedures as well as co-treatment with antiplatelets or anticoagulants. Conclusion: As the National ITP Study Group, we have observed the need to increase the practice guidance regarding patients with primary ITP requiring additional treatments including invasive interventions and co-treatments for coagulation. Decisions on the management of ITP during pregnancy should be individualized. There is a lack of consensus on the thresholds of platelet counts as well as co-morbidities and co-medications. This lack of consensus may be due to variations in practices. Amaç: Primer immün trombositopeni (ITP), trombositlerin karmaşık ve tam aydınlanmamış bir mekanizma ile artmış immün yıkım ya da azalmış yapımına bağlı olarak azaldığı edinsel bir hastalıktır. ITP tedavisi gelişmek ile birlikte, gebelik, acil durumlar ve ek tedavi gereksinimi gibi özel durumların yönetimi için rehberlere ihtiyaç vardır. Çalışmamızdaki amaç, Türkiye’deki hematologların bu özel durumlara yaklaşımını belirlemektir. Gereç ve Yöntemler: Türk Hematoloji Derneği altında kurulan Ulusal ITP Çalışma Grubu tarafından oluşturulan bir anket ile modifiye bir Delphi metodu kullanılarak, gebelik, acil ve ek tedavi gereksiniminde ITP’ye yaklaşım hedeflenmiştir. Üniversite ve devlet hastanelerinde görev yapmakta olan 107 hematoloji uzmanına iki tur halinde bu sorular yöneltilmiştir. Bulgular: Katılımcı hematologlar, gebelikte trombositin 30x109/L altına inmesi ile tedavi başlanması gerektiği ve 50x109/L üzerindeki değerlerde normal ya da sezaryen doğumun güvenli olacağı konusunda görüş birliğine varmıştır. Acil ve kurtarma tedavilerine ilişkin olarak katılımcıların tek başına yüksek doz kortikosteroidden ziyade transfüzyon ya da intravenöz immünoglobulin ile kombine kullanımını tercih ettikleri gözlenmiştir. Düşük kanama riskli girişimsel işlemler ya da antiagregan veya antikoagulan gibi ek tedavi gereksiniminde 50x109/L üzerindeki trombosit değerlerinin güvenli olabileceği konusunda fikir birliği gözlenmiştir. Sonuç: Ulusal ITP çalışma grubu olarak girişimsel işlemler ve pıhtılaşma sistemine yönelik ek tedavilerin gerektiği özel durumlarda ITP yönetimine ilişkin uygulama rehberlerine ihtiyaç olduğunu gözlemledik. Gebelikte ITP’nin yönetimine ilişkin kararlar bireyselleştirilmelidir. Trombosit sayısı eşikleri, eşlik eden hastalıklar ve birlikte kullanılan ilaçlar konusunda bir fikir birliği eksikliği vardır. Bu fikir birliği eksikliği klinik pratikteki farklılıklardan kaynaklanıyor olabilir.