Hollandalı tarihçi Johan Huizinga “oyun özgür bir eylemdir” der. Çoğu insanın dikkate almadığı, günlük yaşamın dışında bıraktığı, oyuncuların yaşına oranla hafife alabildiği, yöresel ağzıyla “boş iş” olarak değerlendirildiği güdüsel eylemdir oyun. Buna karşın oynanan her oyunun oluşumu itibari ile kendi içinde vazgeçilemez kuralları ve düzeni vardır. Aslında her oyun bir okuldur. Yaşamı, kabullenmeyi, tebrik etmeyi, hataları görmeyi ve takım olmayı öğretir. Makale Amasya’nın Taşova ilçesinde oynanan simsim isimli halk oyununu incelemektedir. Bir sokak oyunu olan simsimin, yöresel yaklaşımlarla nasıl özelleştiği ve aynı isimle anılan benzer oyunlardan farklılıkları araştırılmıştır. Enstrümanı, müziği ve ritmi yüksek oranda örtüşen ve sokakta oynanan bir oyunun, bölgeye dayalı farklılıkları tespit edilmiştir. Bu anlamda makale büyük oranda Taşova Simsimi üzerinde yoğunlaşmıştır. Somut olmayan kültürel miras olarak Taşova Simsimi, bazı bölgelerde “sinsin” olarak adlandırılsa da oyun ve müzik aynıdır. Geleneksel davul-zurna enstrümanlarının kullanıldığı hareketli müziğin eşliğinde iki kişinin karşılıklı senkronize ritmiyle şekillenir. Bazı oyuncuların doğaçlama eklediği figürler, oyuna renk katmasına karşın ana yapıyı etkilemez. Bu makale ile Amasya Taşova’da genellikle her düğünde oynanan, hemen her yaşta kişinin bildiği “Simsim” oyunu araştırılmıştır. İnternet ortamında birçok görsel ve video paylaşılmasına karşın geniş çaplı akademik bir araştırmadan yoksun kalmış bu kültürel halk oyunun yaygınlaşması, bilinmesi ve hatta tescillenmesi bu makalenin ana amaçları arasındadır. Simsim veya Sinsin, sadece karşılıklı iki oyuncuyu motive eden bir oyun değil, tüm seyircinin alkışlarla tempo tutmasını sağlayan, müzik bitmeden sıradaki oyuncu takımı cesaretlendiren bir saygı, sevgi ve hüner gösterisidir. Bu makale ile simsim halk oyunu oynanma şekli, ritmi, müziği ve enstrümanları nitel yöntemler ile araştırılmıştır. Anahtar Kelimeler: Halk kü
Dutch historian Johan Huizinga says, “Play is a free action.” Play is an instinctive action that most people do not consider, leave out of daily life, underestimate depending on the age of the players, and is considered “empty work” in the local dialect. On the other hand, every game played has its own indispensable rules and order due to its formation. Every game is a school. It teaches life, acceptance, congratulations, seeing mistakes, and teamwork. The article examines the folk game called simsim, which is played in the Taşova district of Amasya. It investigates how simsim, a street game, has been specialized with local approaches and its differences from similar games called by the same name. The regional differences in a game played on the street, whose instruments, music, and rhythm overlap considerably, have been identified. In this sense, the article primarily focuses on Taşova Simsimi. Although Taşova Simsimi, an intangible cultural heritage, is called “sins” in some regions, the game and music are the same. It takes shape with the synchronized rhythm of two people accompanied by lively music using traditional drum-zurna instruments. The figures added by some players improvisationally add color to the game but do not affect the main structure. This article investigates the “Simsim” game, which is generally played at every wedding in Amasya Taşova and is known by almost every age group. Even though many visuals and videos are shared on the internet, the spread, recognition, and even registration of this cultural folk game, which has been deprived of large-scale academic research, are among the primary purposes of this article. Simsim or Sinsin is not a game that motivates only two players but also a show of respect, love, and skill that ensures that the entire audience keeps the tempo with applause and encourages the next team of players before the music ends. This article uses qualitative methods to investigate how the folk game of simsim is played, as well as its rhythm, music, and instruments.
