Çalışmamızda persistan atriyal fibrilasyonlu (AF) olgularda direk akıma bağlı muhtemel miyokard hasarını en aza indirmek ve başarısız şok sayısını azaltarak işlem zamanını kısaltmak için optimal başlangıç enerji miktarını belirlemeyi amaçladık. Çalışmaya persistan AF'lu (ortalama süre 143±112 gün), transözofajiyal ekokardiyografiyle intrakardiyak trombusu olmayan 72 olgu (41 erkek, yaş ortalaması 59 ± 11) alındı. Tüm hastalara eksternal kardiyoversiyon (EKV) öncesi uzun dönem veya kısa dönem antikoagulasyon uygulandı. Tüm olgulara sinüs ritmi (SR) sağlanana kadar 100 J, 200 J, 360 J ve yine 360 J (şok kaşıklarının yeri değiştirilip tekrar) protokolüyle EKV yapılması planlandı. İlk 16 olgudan sadece 2 si, 100 J ile SR'ne döndürülebildiğinden (%12) sonraki hastalarda 100 J kullanılmadı. Geriye kalan 70 hastaya 200 J uygulandı ve 14 olguda (%20) SR sağlandı. Üç yüz altmış J uygulanan 56 olgudan 39'u SR'ne döndürüldü. Sinüs ritmine dönmeyen 17 hastaya şok kaşıklarının yeri değiştirilerek ve toraksa hafif basınç uygulayarak ikinci 360 J verildi. Hastaların 5'inde (%29) SR sağlandı. Sonuç olarak persistan AF'lu hastaların %83'ünde SR elde edildi. Persistan AF'lu olgularda 100 J ve 200 J ile yapılan EKV' da beklenenden daha az başarı sağlanmıştır (%22). Persistan AF'lu olgularda EKV'da 100 J veya 200 J ile başlanması şok sayısını artırarak işlem süresinin uzamasına, verilen toplam enerji miktarını yükselterek muhtemel miyokard hasar riskinin artmasına neden olabilir. Kronik AF'da EKV'a 360 J ile başlamak optimal seçenek gibi gözükmektedir.
We aimed to determine optimal energy levels for external cardioversion (ECV) in patients with persistent atrial fibrillation (AF) to patentiolly decrease myocardial damage due to shock and to shorten the procedure time with the object of reducing failed attempts. The study group involved 72 patients with persistent AF (mean time 143±112 days) who had not developed any intracardiac thrombus. All patients had already undergone anticoagulant therapy before ECV for either a long or a short term. They underwent ECV with 100 J, 200 J, 300 J, 360 J and 360 J step-up protocols until they achieved sinus rhythm (SR). Only 2 of 16 cases achieved SR with 100 J (12%). The remaining 70 patients received 200 J of whom only 14 could attain SR (20%). 39 of 59 cases who underwent 360 J achieved SR. 17 failed cases were exposed to 360 J for the second time by changing the electrode position and applying mild pressure to thorax. Five of the patients achieved SR (29%). The overall achievement rate for persistent AF sufferers was determined to be 83%. Application of ECV with 100 J and 200 J failed to provide sufficient SR in chronic AF sufferers (22%). We suggest that starting ECV with 100 J or 200 J will not only increase the number of shocks but also lead to extension of the procedure and, hence, to the likelihood of high myocardial damage. We therefore suggest that starting ECV with 360 J in persistent AF sufferers might be the optimal initial energy.
