Şeyh Galip, sadece estetik açıdan büyük bir şair değil, şiirini ‘hikmet’ ile inşa etmiş olduğu için, derin bir ‘varlık’ kavrayışını terennüm etmiş bir mütefekkirdir. Onun kaleme aldığı ve yaşadığı iç buhranı dile getiren bir terci-i bendi, bu açıdan özellikle dikkate değerdir. ‘Yokluk’ üzerine yoğunlaşmış bu derin şiir, insan ile var-oluş arasındaki ilişkiye dair üzerinde düşünülmesi gereken fikirlerle bezelidir. Galip, benliğinin içine düştüğü ‘yokluk’ sıkıntısını, bizzat ‘varlık’ olarak kavradığı Rabbine sunmakta ve böylelikle, metafizik anlamda bir sıçrama ummaktadır. Galib’in, medeniyetimizin düşünce geleneği içindeki derin tefekkürü gösteren bu önemli şiiri, insanı, ‘varoluş’un ve dolayısıyla evrenin göz bebeği olarak takdim eden diğer tercii bendiyle karşılaştırıldığında, bireyin ruhsal ve metafizik ilerleyişindeki temel merhaleleri aydınlatan oldukça dikkat çekici metinler haline gelmektedir. Dolayısıyla Galip’in söz konusu terci-i bendleri, geleneğimizdeki ‘hikmet’in yani ‘varlık’-‘Tanrı’-‘insan’ anlamlandırmaları bakımından dikkate değer veriler sunmaktadır. Ayrıca Galip’in metafizik buhranını saptamak, Batılı ve çağdaş felsefî kavrayış ile geleneğimizin ‘hikmet’ tasavvuru arasındaki benzerlik ya da farklılıkları anlamak açısından da önemli bir örnek kabul edilmelidir. Acaba Galip’in yaşadığı metafizik buhran ile modern varoluşçu düşünce arasında yapısal bir ilişki söz konusu edilebilir mi? Galip’in ‘varlık’ ve ‘insan’ tasavvuru, evrensel anlamdaki insanlık düşüncesine katkı sunmuş mudur? Bu sorular, Anadolu aydını için, üzerinde düşünmeye değer problemlerdir ve böylesi bir tartışmaya küçük de olsa katkı sunmak, bizi mutlu edecektir.